μεν κάποιοι εξ αυτών πήγαν στο φυσικό τους χώρο και δεν μπορεί να τους πει κανείς κουβέντα. Τι γίνεται όμως με τους άλλους που πήγαν σώγαμπροι σε ξένο σπίτι; Κι ακόμα χειρότερα που δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις με τους άλλους συμπεθέρους; Θα μου πείτε : «μα είναι κακό να αναθεωρεί κάποιος τις απόψεις και τις θέσεις του;» Ποσώς λέγω. Αντιθέτως επιβάλλεται από τη διαλεκτική της ιστορίας. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι δεν ξέρουμε ποιος απ΄ όλους αναθεώρησε και συνάντησε τις θέσεις των άλλων. Πώς τελικά κατέληξαν στο κοινό αυτοδιοικητικό όραμα. Δεδομένου ότι κανείς εξ αυτών μέχρι δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του σε αυτό το ψηφοδέλτιο. Εκτός εάν από την αρχή είχαν κοινά οράματα και δεν το ήξεραν και να τώρα στη πορεία προς τη Δαμασκό (συγγνώμη προς τη Ραφήνα ήθελα να πω) είδαν το φως το αληθινό και μεταστράφηκαν υπαρξιακά, ή εάν από την αρχή ο καυγάς ήταν μόνο για το πάπλωμα της εξουσίας. Και πάλι θα μου πείτε: «μα εδώ μιλάμε για τοπική αυτοδιοίκηση και το συμφέρον του τόπου είναι πάνω από ιδεολογίες και κόμματα». Βουνό το δίκιο σας, αλλά και πάλι θα αντιλέξω ότι την περασμένη τετραετία αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι έβλεπαν το συμφέρον του τόπου από εκ διαμέτρου αντίθετη οπτική γωνία ο ένας απ΄ τον άλλον. Και μάλιστα πολέμησαν λυσσαλέα ο ένας τον άλλον. Αύθις προκύπτει το πρόβλημα για το ποιος άλλαξε τώρα οπτική γωνία.